Het gaat gebeuren, zeker weten,
al duurt het nog een miljard jaar.
Het einde van onze planeet, onherroepelijk,
zal dan plaats vinden, echt waar.

Het staat wetenschappelijk vast,
eens zal onze motor, de Zon, vergaan,
in een klap is alles verkrampt tot stof,
het leven beëindigt, weg met ons bestaan.

Wij, jullie die dit epistel lezen niet, het duurt
nog generatie na generatie, voor het gebeurt.
In ieder geval maken we het nu niet lijfelijk mee,
waarom is het dan zo, dat men er toch over zeurt.

Ook ik, raak gefrustreerd, als ik eraan denk,
al dat moois, de natuur hier op aarde,
al die pracht, de flora, de fauna, het leven,
is niet meer, van generlei waarde.

Kunnen we er wat tegen doen, is er
misschien een oplossing bij de hand,
is er geen enkele wetenschapper, die
iets kan fabriceren met zijn verstand.

Tussen al die geleerden, is er dan niemand
onder al die gasten met knappe koppen,
die een gedachte heeft, om deze aanstaande
natuurramp met een lumineus idee te stoppen.

We moeten concluderen, die wens
van ons, kan niet worden gehonoreerd,
door geen idee of plan, kan deze
catastrofe ook maar worden gekeerd.

Het onvermijdelijke, deze rampzalige daad,
zal ook nooit beschreven staan,
na dit verschrikkelijke gebeuren,
is het met de mensheid voorgoed gedaan.

Daarom een voorstel, aan een ieder nu,
maak en beleef vanaf heden,een groot feest,
zuipen, roken, hoeren, snoeren, lang leve de lol,
je geniet dan intens, voordat je er bent geweest.

Als je dan tenslotte voor je hemelse rechter staat,
die vraagt, hoe heb je het aardse leven ondergaan.
Dan kijk je hem recht in de ogen, en zegt
Here! Ik heb constant in het leven gestaan.

Niets heb ik laten liggen, niets heb ik me ontzegd,
alles wat U verboden had, heb ik beleefd,
geen kerk heb ik bezocht, geen geloof heb ik gehad,
ik heb alleen maar het echte leven geleefd.