’s avonds in ’t duister (uit: gisteren)
ik werp een kiezel in de lucht
wijl een iedereen lacht en zingt
over ’t verlangen naar lente,
struikelende woorden ’s avonds
en de adem van ’t gras onder ons
ombladerd nog en onder sterren
zingen zij zonder gezichten
en denken de leegte in ’t duister
hun gedachten bij jonge meisjes
met roomwitte dijen en heuvels
die schokken onder hun lijven
met rondom ons afval van d’ avond
waarin wij onze hersens drenkten
met vuurwater voor mannen
en een maan die zich spiegelt in lege flessen
wijl ik een kiezel in de lucht gooi
en probeer een gat in de hemel te werpen
of misschien zelfs een ster te raken
zodat hij naar beneden valt
en elke angst verjaagt
sunset 04-09-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, september 04, 2018 21:57 |
| claire vanfleteren, Bert Lagom, Janny Scheybeler de Jonge, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en nog een heel rustige dinsdagavond. Vriendschappelijk genegen groet, PS: Dit gedicht heeft niets te maken met te veel in het glas gekeken, een eventuele kater of iets anders in dergelijke richting. 't Is maar dat jullie het weten. |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, september 04, 2018 20:16 |
| goed | |
| Bert Lagom: | Dinsdag, september 04, 2018 19:01 |
| Prachtig geschreven. Net een van mijn zware avonden. Heb het geprobeerd, dat gat te smijten in de hemel. Maar het was er een in mijn hoofd, waar een krolse kater, zich voor de rest van dag zich huisde. Haha... | |
| claire vanfleteren: | Dinsdag, september 04, 2018 17:25 |
| Dat was wel te diep in het glas gekeken. Graag gelezen een gedicht met humor! | |
