tot bladeren, bloemen verbloeien
onder een langzaam wordende hemel
wandel ik in door een levend landschap
tussen een zee wuivende grashalmen
en ruw ogende bomen
stengels trekken zich
uit een moerasachtige grond
ontplooien zich haastig
tot bladeren, bloemen
verbloeien
wijl de huid in mijn gezicht
verrimpelt
en op mijn hoofd
mijn haar smeltend versneeuwt
in de winter sterft alles af
maar niets gaat werkelijk dood
sunset 06-09-2018
Reacties op dit gedicht
| claire vanfleteren: | Donderdag, september 06, 2018 18:33 |
| Daar heb je gelijk in | |
| Artifex: | Donderdag, september 06, 2018 16:16 |
| Vooral de laatste regels vind ik erg mooi... Liefs, Artifex. |
|
| sunset: | Donderdag, september 06, 2018 12:49 |
| Frank_V, spiritoffreedom, Dank jullie wel voor je lezen en reageren en nog een heel rustige donderdagnamiddag verder. Spiritoffreedom: Niet zo één twee drie (het is al lang geleden en ik ben er ook niet jonger op geworden), maar je mag me altijd op weg helpen *glimlacht*. Warme genegen groet, |
|
| spiritoffreedom: | Donderdag, september 06, 2018 11:33 |
| pareltje dit. ik lees je nog altijd even graag na al die jaren al weet ik ni of jij mij nog kent | |
| Frank_V: | Donderdag, september 06, 2018 10:11 |
| Mooi geschreven en inderdaad niets gaat werkelijk dood. Mits de herinnering levend blijft | |
| sunset: | Donderdag, september 06, 2018 09:58 |
| teun hoek, Dank voor je lezen en reageren en nog een rustige donderdag. Warme vriendschappelijke groet, |
|
| teun hoek: | Donderdag, september 06, 2018 09:56 |
| mooi , maar grijs blijft grijs. th |
|
