ik zucht mijn adem (eenzaam)
ik weet, als het regent
kijken zij mij allen aan
zij die reeds dood zijn
maar ook alle ongeborenen
hoe ik hen nabij ben
ook al doe ik niets
door het regengordijn
ziet men mij toch
zittend voor ’t raam
achter wit-kanten gordijnen
alsof door spinnen geweefd
zucht ik mijn adem
wijl onze aarde
in de onmetelijke ruimte
droevige vissen omcirkelt
terwijl anderen lieven
met hun open monden
vol zoetsappige woorden
en het ontroert mij
ondanks dat het regent
en ik weet dat zij naar mij kijken
de doden en de bijna levenden
elke regendruppel een blik
die wegzinkt in de grond
terwijl ik mij bezorgd afvraag
of het daaronder ook regent
en lach, bijna geschrokken,
om mijn eeuwig geluk
sunset 07-09-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, september 07, 2018 20:21 |
| Anneke Bakker, Clarice, Dank jullie voor jullie lezen en waarderend reageren en geniet van een heel vredige vrijdagavond. Warme genegen groet, |
|
| Clarice: | Vrijdag, september 07, 2018 19:49 |
| Heel mooi geschreven, sunset. Gts, Clarice | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, september 07, 2018 17:50 |
| Hoe je in eenzaamheid tot zulke mooie poëzie kunt komen vind ik prachtig Sunset, dus lach om je eigen geluk. Fijne avond. Anneke |
|
| sunset: | Vrijdag, september 07, 2018 13:29 |
| teun hoek, Dank je voor je lezen en waarderend reageren en nog een prettige vrijdagnamiddag. Warme vriendschappelijke groet, |
|
| teun hoek: | Vrijdag, september 07, 2018 09:43 |
| mooi th | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 september 2018 | ||
| Thema's: | ||