over vroeger, ouder worden en zo
mocht ik kunnen terugkeren
dan met een reuzesprong
naar daar waar ik mij een grote
wit-rood geruite zakdoek neem
[om bieten te schillen, kalfjes te voeren]
weer het knarsen van de poort te horen
en overal de mestvaalt te ruiken
het zure van de melk in de varkenstrog ruiken
met daarin zwart opgezwollen dode vliegen
naar de hooizolder verdwijnen
en alles stil vanaf boven bekijken
heimelijk in de stal slapen
mijn tranen met vingertopjes stoppen
niets meer dan een laatste kraai horen
zijn krijsend geschreeuw
en met gesloten ogen eindelijk zien
hoe het licht zichzelf verteert
sunset 10-09-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, september 11, 2018 07:26 |
| juffie, ReBelle, Dank jullie wel voor jullie lezen en fijn warm emotioneel reageren en nog een heel vredige dinsdag. Warme genegen groet, |
|
| ReBelle: | Dinsdag, september 11, 2018 00:52 |
| Lieve Sunset wat mooi.. Ik kan zeggen ik mis jullie, maar dat is mijn eigen schuld. nergens waren nog gedichten in mijn geest en ik dreef weg van de bron en ook van jullie. Toch voelt het goe om hier weer te lezen, ik ben verhuisd en een nieuw tijdperk breekt aan. We worden ouder dat is ook in jouw gedicht te lezen. De tijd gaat voort maar staat stil op het moment dat ik jouw gedicht weer lees. Zo vertrouwd. Ik zoek nu naar Mobar... ook iemand uit die tijd en tulpje en... |
|
| juffie: | Maandag, september 10, 2018 08:49 |
| Ik vind hier van alles in....doelgerichtheid...heimwee...mooi. | |
