Even, heel even
De kamer vult zich met klanken
Ik vang jouw blik
je ogen stralen van herkenning
Rimpels tekenen je gezicht
als je lacht.
Je wiegt op de muziek
Alsof de tijd heeft stilgestaan
En even is het als vroeger
Alsof je weer jij bent
Tot de klanken langzaam worden
vervangen door stilte
De stilte die het licht in je ogen dooft
Ik glimlach
Want even
Heel even had ik je terug.
Reacties op dit gedicht
| Avr: | Zaterdag, oktober 06, 2018 09:11 |
| Zeer mooi, rakend verwoord! | |
| Aquarel: | Woensdag, oktober 03, 2018 07:23 |
| Teder mooi geschreven. Liefs, Aquarel |
|
| Evenstar21: | Dinsdag, oktober 02, 2018 22:33 |
| Droevig en dankbaar...en pure poëzie. Liefs Elisa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mrs.vanToor | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 02 oktober 2018 | ||
| Thema's: | ||