Het was zijn passie, zijn jongensdroom,met
wielrennen eens de rond van Vlaanderen te winnen.
Maar dat ging niet zomaar, het was duidelijk,
daar moest je elke dag met oefenen mee beginnen.

Dus dat werd de opdracht, iedere dag
oefenen, trainen, steeds maar weer,
tempo draaien, heuveltje op,
heuveltje af, en dan nog maar een keer.

Toen het zover was, die bijzondere dag,
stond hij in alle vroegte al klaar,
voor hem mochten ze nu al beginnen,
het was wat hem betrof, starten maar.

Doch na urenlang koersen, kwam hij
struikelend en strompelend over de meet,
het zweet droop van hem af. het was
duidelijk te zien hoe hij leed.

Het frappante bleek bij de uitslag,
hij was gefinisht, uren na de winnaar,
toen hij het hoorde, was zijn uitroep,
hoe kreeg ik dat voor elkaar?

Getraind heb ik, volgens schema,
elke dag, elk uur was verantwoord,
ik heb me ontzettend ingezet,
zoals het een professional behoort.

Niets en niks heb ik laten liggen, alles
heb ik volgens de trainer gedaan,
hoe is het dan in Godsnaam mogelijk,
dat ik geëindigd ben geheel onderaan?

Wel het antwoord was duidelijk en simpel,
als laatste binnengekomen, gewonnen niets,
het bleek bij onderzoek, door een deskundige jury,
onze vriend was helaas gestart zonder een racefiets.