Bordeline.

Ja jouw naam is borderline,
wat jij steeds maar moet geven is die elendige pijn.
Je laat me verdorie nooit alleen,
jij maakt me gevoelloos als een dooie steen.

Jij die steeds zoekt naar mijn grens,
ja en dan zeg jij trap er maar weer in mens.
Jij zal nooit mijn grens geven,
want mijn pijn en verdriet doet jou steeds weer meer opleven.

Jij die je thuis voelt bij mijn,
en ik wil jou niet ik wil juist vrij zijn.
En ja hoor dan zeg jij begin maar met krassen,
en snijden tot die diepe plassen.

Maar ik wil jou niet zijn,
ja jouw verdomde klote naam als borderline.
Jij die net zei je moet nu autimuleren,
zeik niet ik wil het juist afleren.

Maar je stem werd te luid,
en moest me pijn en woede er weer uit.
Dus ging ik net onder de docht staan,
en liet het mesje weer zijn gang gaan.

Mijn pols en mijn arm die ik net snee,
nee ben daar echt niet mee tevree.
Ik huil nu bittere tranen weer,
waarom liet ik me weer gaan keer op keer.

Het stroomde weer langs mijn lichaam,
ja dat is waar ik me erg voor schaam.
Ik wou dat ik het niet dee steeds,
maar dan heb jij weer groot feest.

Wanneer laat je me met rust dan,
of is dat wat je echt niet kan.
Ik haat je klote bordeline,
jij doet me verdriet en pijn.