Je gaf aan niet verliefd te zijn..
dat was mijn allereerste pijn.
Ik stapte erover heen en gaf je mijn hele hart,
voor mij was dit echt een start.
De start van onze toekomst samen,
de intensiteit van onze lichamen.
Ik verloor mijn hart compleet aan jou,
maar mijn huis was leeg en grauw.
Moeite met alleen zijn,
je stem was zo geruststellend en fijn.
Daar kwam de eerste breuk..
bericht over de telefoon was de eerste deuk.
Mijn angst was toen torenhoog..
de energie die uit me wegzoog.
Mijn werk kon ik niet meer aan,
elke dag weer opstaan met een traan.
Ik storte in en at niets meer,
mijn hart deed teveel zeer.
Vloedgolven van emoties verdrukten mij..
mijn liefde, mijn vriend niet meer aan mijn zij.
Opgevangen door familie en vrienden om me heen,
door de medicatie veranderd in een steen.
Niet meer verder willen leven,
grote neiging het op te geven.
Belastbaar worden voelde zo ellendig,
maar ik voelde me niet meer bestendig.
Mezelf laten opnemen, je beloofde langs te komen,
elke dag uit mijn raam kijkend naar de bomen.
Je auto is er nooit gestopt voor mijn raam,
voelde me zo eenzaam.
Het contact kwam door mij opnieuw tot stand,
inmiddels stond ik niet meer aan de rand.
We vonden opnieuw elkaar,
de passie was intens en onweerstaanbaar.
Beleefden mooie gebeurtenissen,
die ik nooit uit mijn hoofd zou willen wissen.
Beleefden moeilijke tijden in ons leven,
ik heb geprobeerd je mijn steun echt te geven.
De tweede breuk kwam totaal onverwachts,
wat veel verdriet en verwarring bracht.
Je was gemeen en koel aan de telefoon,
ik begreep niets van het vertoon.
Mijn tranen stroomden en leken niet te stoppen,
ik kon het niet verkroppen.
Besloot je te bellen om rustig te praten,
ik wilde ons niet achterlaten.
Ineens waren we toen weer bij elkaar,
verwarring maar wij waren weer een paar.
Vakanties samen ondernomen,
ik durfde toen weer te dromen.
Onze relatie was ongrijpbaar,
het was soms echt zwaar.
Elke keer greep je terug naar haar wanneer wij uit elkaar waren,
ik wilde het niet zien en verklaren.
Ik stapte erover heen en wilde voor ons gaan,
maar mijn gevoel was een achtbaan.
Het boek, de leugen en de uitjes met haar,
ik voelde het voor ons een gevaar.
Ik werd vaak ermee gekwetst maar stapte eroverheen,
mijn liefde voor jou hield me op de been.
De laatste breuk kwam weer over telefoon,
ik huilde maar veegde mijn wangen schoon.
Mijn hart brak stuk voor stuk af,
maar tegelijkertijd boos vanwege het laf.
Dit keer zei ik je dat het goed was,
ik pakte meteen je tas.
Ik kon niet meer vechten en gaf op,
het zette mijn leven op zijn kop.
Jij liet mij gaan..
zocht uiteraard bij haar een nieuw bestaan.
De laatste foto met haar kwam,
wat het laatste beetje licht in mijn hart ontnam.
Nu zijn we voorgoed uit elkaar gedreven,
en ik met dubbele gevoelens hier geweven.
Ik mis je enorm,
maar een liggende storm.
Ik wil verder maar ik zit met zoveel vragen,
die in mijn dromen beginnen te dagen.
Kwellende pijn en nachtmerries breken mij,
maar je voelt als een schilderij.
Mooi, oud en vertekent in beeld,
dit zal de laatste keer zijn dat je met me speelt.