Op een bankje
Teruggetrokken op een bankje langs het water, kijk ik naar de ondergaande zon.
De lucht schittert blauw en geel, schimmen van vogels die door de lucht zweven en glijden over het water.
Het is stil een kalmte die aangenaam is, een kalmte die de zorgen uit je hoofd zeeft als een gietijzeren vergiet.
Terwijl de zon in het water dooft en er een briesje optreedt, begint de natuur aan haar orkest.
Het krisperen van de takken en het gefluister van het riet, zorgen voor een deken van gemoedsrust een deken van herkenning.
De lucht schittert blauw en geel, schimmen van vogels die door de lucht zweven en glijden over het water.
Het is stil een kalmte die aangenaam is, een kalmte die de zorgen uit je hoofd zeeft als een gietijzeren vergiet.
Terwijl de zon in het water dooft en er een briesje optreedt, begint de natuur aan haar orkest.
Het krisperen van de takken en het gefluister van het riet, zorgen voor een deken van gemoedsrust een deken van herkenning.
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Donderdag, oktober 25, 2018 14:33 |
| Een heel mooi gedicht om zo aan het water te mijmeren, voelt als een warme deken. Graag gelezen en fijne middag. Anneke |
|
| falm: | Donderdag, oktober 25, 2018 04:00 |
| Leuk om in gedachten naast je te mogen zitten ! | |
| Clarice: | Woensdag, oktober 24, 2018 21:41 |
| Heel mooi gedicht, gts Clarice | |
| september: | Woensdag, oktober 24, 2018 19:00 |
| Bewonderenswaardige fijne natuurschets. Mooi geschreven. | |
| teun hoek: | Woensdag, oktober 24, 2018 15:21 |
| genieten th | |
Over dit gedicht
| Auteur: nr 4 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2018 | ||
| Thema's: | ||