De As op Haar Vleugels
Het universum is een feniks,
het leven eet zichzelf.
Wie voelt zich niet wegzinken,
onder het eindeloos hemelgewelf?
Het bestaan kent geen stilstand,
het draait in een uitdijende, elliptische baan.
In het evenbeeld van de tijd zijn we geschapen:
voor vooruitgang verdient men te vergaan.
Eenzaamheid is dus maar een leugen:
een fluistering van voorheen.
Dingen mogen ons wel heugen,
maar het is vreemd dat ik nog ween.
het leven eet zichzelf.
Wie voelt zich niet wegzinken,
onder het eindeloos hemelgewelf?
Het bestaan kent geen stilstand,
het draait in een uitdijende, elliptische baan.
In het evenbeeld van de tijd zijn we geschapen:
voor vooruitgang verdient men te vergaan.
Eenzaamheid is dus maar een leugen:
een fluistering van voorheen.
Dingen mogen ons wel heugen,
maar het is vreemd dat ik nog ween.
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, oktober 27, 2018 00:03 |
| Ijzersterk gedicht Extaser. En mooi dat ik het vind. Goedenacht gewenst. | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, oktober 26, 2018 10:18 |
| Het leven is komen en gaan, eindeloos tot wij zelf tot stof vergaan. mooie dag gewenst. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, oktober 26, 2018 09:27 |
| wat dubbel denk ik , de tijd slijt. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Extaser | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 oktober 2018 | ||
| Thema's: | ||