Een pastoor, genaamd Eric Thielemans
gaf me als puber eens een luisterend oor
Hij hielp me en zette me op het juiste spoor
gaf me een goed boek om te lezen
'Positief denken' van dr Norman Vincent Peale
Als dank hoefde ik enkel elke dag één bladzijde in de bijbel te lezen
dat probeerde ik ook te doen
ik had althans de intentie
Alzo ontdekte ik psalm 23 die me innerlijke rust en vrede bracht
een prachtig geschenk ! Ik herhaal, een prachtig geschenk.
Toen Verliet de pastoor voor enkele jaren ons dorp, onze parochie.
Hij keerde gelukkig weer en ik wou hem zelf persoonlijk gaan verwelkomen
Echter door dagdagelijkse dingen die me waarschijnlijk toen belangrijker waren deed ik het niet....
Alhoewel,
jawel
Ik deed het wel...maar pas na enkele weken
Ik vertelde hem het verhaal van vroeger,  hoe hij mij had geholpen en hoezeer ik hem hiervoor dankbaar was en hem dan ook direct had willen verwelkomen maar aan andere dingen prioriteit had gegeven.
En toen , ...en toen.... zei hij de troostende woorden die voor eeuwig in mijn hoofd zouden klinken "Och , zolang de intentie er is, is het goed"

"Zolang de intentie er maar is geweest is 't voor god al ok, kom binnen jo"

Een zaaaalige meneer, en zovele zaaalige gesprekken.Deze pastoor die mij zo heeft geholpen is vorige zondag overleden

Op mijn verjaardag van 59 jaar...
Plots, enkele uren na de zondagsmis. De zondagsmis die uitgezonden werd op TV1
Hij was nog zo blij geweest met de mooie liederlijke viering waarin iedereen had meegedaan, meegeklapt en meegeleefd.
Hij was blij ....
had hij zijn doel bereikt?
Na de mis bedankte hij nog iedereen
en even nadien een gevoelloosheid in zijn been
Ambulance gebeld en de ambulanciers hadden hem opgetild en hij zei nog "niet te hoog optillen , ik wil nog ni naar boven hé...", typisch Eric met zijn typische humor
En hoe raar ook, toevallig die namiddag sprak ik over pastoor Eric met Jef, die ook de tentoonstelling van een andere Jef bezocht, over mijn intentieverhaal met Pastoor Eric en dat hij mij toch zo goed geholpen had in mijn late pubertijd en mijn twee zoons thuis heeft gedoopt en we zulke leuke kindervieringen hebben meegemaakt...
Net die avond, net die avond... kregen wij het nieuws vanuit dezelfde TV1, nieuws dat nooit zo dichtbij ons was als op dat moment en is binnegeploft als een granaat en als nooit tevoren.

Pastoor Eric was overleden !?

Ongeloof, vastnageling aan de grond, een bekende, een vriend, een raadgever voor als het echt verkeerd gaat, slechts 68 jaar, zo onverwacht, het was toch maar een rugprobleem niet ?

Neen, blijkbaar niet, het was veel erger
Zoals hij niet begreep dat zijn eigen ouders stierven tijdens zijn opleiding tot pastoor
Zoals hij niet begreep waarom zij er niet bij mochten zijn bij zijn wijding,
zo begrepen wij niet dat zulk een mens nu al zo snel en onverwacht moest verdwijnen...
Tranen kwamen in de ogen zelfs nu, nu ik dit schrijf
we verstonden het niet
Nog zoveel over gepraat wat we anders nooit doen
toeval?
Een vriendin des huizes vertelde me nog vandaag bij de gebedswake dat zij vorige zondag nog voorbij de kerk wandelden en een ambulancewagen zagen staan en dachten dat er iemand onwel was geworden in de kerk...., maar wie denkt er nu aan de pastoor? Niemand hé....?
Tijdens de gebedswake was ik op tijd en toch te laat om nog te kunnen zitten
Dus, zoals vele anderen een staanplaats achteraan
Ik had geluk, ik kon nog steunen tegen de muur doch mochten er oudere mensen gekomen hebben die niet konden steunen zou ik mijn steunplaats afgegeven hebben , enfin dat was mijn intentie....
Tijdens deze wake werd er gesproken over Eric, zijn leven thuis nog ,  dat hij al priestertje speelde op het duivenhok van zijn vader en daar al vele huwelijken had bezegeld en hij bereidde dat ook goed voor.
Ook dat hij een goede danser was en dat zijn lievelingslied ...was (ik kan het zingen maar weet niet de songtekst sorry...)
Hij deed graag de kindervieringen waar hij entousiast enthousiasmeerde, liet meezingen en handenklappen
Tijdens de wake deden we dat dus ook met plezier uit erkentelijkheid voor Eric.
We zongen, klapten mee met de melodieen van het trio kerkorkestje en toen zuster Ludwina een applaus vroeg voor onze pastoor Eric bulderde de kerk lang en lang , de applausmeter zou in het rood hebben gestaan.
Bij het bidden van 'Onze vader'  had Eric graag dat mensen erlkaar de hand gaven, we deden dat nu ook doch met meer en diepere betekenis.
Het viel me op dat de hand links warm was en de rechter koud.
Ik dacht nog aan de woorden van Eric dat alle mensen anders zijn maar ooh toch ook zo kwetsbaar, broos en gelijk.
(Soms denk ik , heb ik naast een heilige geleefd...? Voor mij althans wel)
Nadien besefte ik dat ik tijdens het rechtstaan met mijn handen achter mijn rug tegen  de koude kerkemuur leunde. Mijn handen in mekaar en de linker op de koude muur en de rechter in mijn warme linkerhand.
Daarom voelde mijn linkerhand warm en de opgewarmde rechterhand koud.
Een mooie weerspiegeling van Eric's woorden, de koude bekende en de warme vreemde onbekende...Ik dacht in termen van de ander maar het waren mijn handen, mijn handen  die deze gewaarwording veroorzaakten, niet die van de andere... Weer eens een zoveelste les...
Op het einde van de wake vertelde een buurvrouw en zeer goede vriendin des huizes dat mijn vrouw  een smsje had gestuurd voor haar verjaardag maar dat ze niet had kunnen antwoorden omdat ze haar gsm niet bij had.

Ik antwoordde ach, als de intentie er was is 't al meer dan voldoende...  

Merci Eric !