de illusie om het diepste gevoel uit te drukken in een vers

over de wereld giet de zon alle kleuren in een grote boog
achter de heuvels van glas schittert het lijnenspel in vele kleuren

hoe ik dagelijks eenzaam droom dat jij mijn bed volschrijft met warmte
ik hou zelfs van je punten en je komma's want ik heb je zo lief
geen oceaan is zo diep geen rotswand zo steil geen water zo wild
geen enkele wet zou ons tegenhouden geen mens geen god zo sterk

manden vol met scherven sleep ik naar mijn stille kamer en tel ze

maak jij nog even tijd voor mij alvorens ik voor altijd wegga

ik kwijn weg als een geranium voor de eerste vrieskou en sterf
de streling van je zachte huid en blanke heuvels niet meer voelbaar

stil sterven de laatste tranen tussen rimpels van herinnering
verlaten treinstel eenzaam op een zijspoor ver van het station

op jouw jonge verzen rijmen mijn verkilde verzen verboden
ook bij de witte duiven werpt de winterzon zwarte schaduwen
jij was uit de tijd gestapt zinnelijk en mooi maar onbereikbaar

jij stuurde me weg in de nacht waarin ik eenzaam zal vergrijzen
ik zie hoe bomen koude zuilen zijn zonder holten voor vogels
de paarse prachtvink wacht op de kale akker op de eerste sneeuw

hoelang nog moet ik zwijgen om tot jou te komen voor ik doodga

mijn dromen dragen de scherven mee

voor ooit

misschien

en sterven

stil