Geen woord...
Geen woord...
Soms zijn mijn emoties zo hoog.
Dan houd ik het niet droog.
Dan zou ik het er uit willen gillen.
Maar dan begin van binnen te trillen.
Komt er geen woord uit.
Geen klank of geluid.
Verdwaald van mijn pad.
Weg is mijn hoop die ik had.
Soms zijn mijn emoties zo hoog.
Dan houd ik het niet droog.
Dan zou ik het er uit willen gillen.
Maar dan begin van binnen te trillen.
Komt er geen woord uit.
Geen klank of geluid.
Verdwaald van mijn pad.
Weg is mijn hoop die ik had.
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Vrijdag, november 02, 2018 00:05 |
| Herkenbaar. Veel opgekropte gevoelens maken dat zo. Goed dat je er over kan schrijven, gts Clarice | |
| Hans Winter: | Donderdag, november 01, 2018 21:31 |
| om doorheen de doodse dagen te gaan kregen wij een verhaal met ons mee als mensen van de weg naar de bestemming die is ons aangezegd, met zo waar elkaar als metgezel reeds verteld. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2018 | ||
| Thema's: | ||