Innerlijk gestorven met gevoelens die leven
bedorven emoties levend begraven.

Als een dwalende geest in een doolhof van woorden verdwaald in een geestelijk labyrint van tunnels en gedachtengangen in een donkere ruimte waar gevoelens die niet gevoeld zijn alsnog gevoeld moeten worden
En je gevoelens toe te laten door ze te ervaren
Erken je jouw gevoel die deel is van jou hele wezen en kun jij de pijn verwerken van onverwerkt verdriet die je binnenin je voeld maar van buiten niet ziet.

Tastend in het duister hoor je gefluister van het puntje licht in dit gedicht.

Kijk naar jezelf en zie je gezicht,daar spreekt een stem in de stilte die je buiten jezelf hoort maar die je alleen in jezelf kunt verstaan.

Wanneer jij je jezelf naar binnen richt met je ogen dicht en jezelf aankijkt schijnt er licht op het gezicht dat naar je fluisterde in het duister.

Hoor de stem die probeerd te spreken met de klanken van stilte door de barriere van geluid.

Voorbij de ruis in je hoofd midden in de stilte van al het lawaai kom je terecht in het oog van je innerlijke orkaan.
Daar hoor je het spreken van de ziel van verbeelding naar een zuiver geweten tot je innerlijk wezen en wordt je onbewust bewust dat je bewustzijn geactiveerd is door het bewustzijn waarvan jij je niet bewust was.