tijgerwesp
zo ineens verloor
de vroege avond
mijn lach van vandaag
juist nu, nu de klokken zwijgen
en de vorst zich richt naar
late bloem en kale struik, ja
nu draag ik twee handen in onbalans
ik zie om naar een reden, een reden
van lust wellicht, neen het zaagsel
van alle bestemmingen die ik
bezocht slaan plank nog spijker
ze legt haar hand op mijn buik,
intens vol met liefde en ik
repeteer haar woorden tussen
tomeloze gedachten
‘ k ben als een verwonde vlinder
die mank vliegend vlucht
voor de tijgerwesp wiens
gezoem door de krijgers
van mijn vleugels galmt
Reacties op dit gedicht
| claire vanfleteren: | Maandag, november 05, 2018 16:59 |
| Wat moeilijk te begrijpen, maar toch mooi geschreven! | |
| teun hoek: | Maandag, november 05, 2018 14:29 |
| boeiend th | |
| voske: | Maandag, november 05, 2018 14:22 |
| Stemt tot nadenken. | |
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2018 | ||
| Thema's: | ||