eb en vloed
hoe verwond de dag
-die van nu- de ochtend
laat ontbijten met sporen
die gelegd in herinneringen
zonder naam, nu geketend
ligt aan dit dal van het bestaan
maakt dat ik de winter
wil verspoedigen om
de kou te vragen vanwaar
hij komt met al zijn
tentakels die vormloos
maar toch passend zijn
ik ruik de zee aan
het wier dat gekruld
aan de voet van mededogen
ligt, opgeraapt voel
ik de branding die meedogenloos
zich onthecht aan de waarden
van eb en vloed
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Dinsdag, november 06, 2018 21:45 |
| Al een tijdje geleden dat ik je gelezen heb, maar zoals altijd, graag gelezen... | |
| teun hoek: | Dinsdag, november 06, 2018 20:19 |
| boeiend en mooi th | |
| wijnand.: | Dinsdag, november 06, 2018 20:17 |
| Ik zou het bootje willen zijn die de eb en vloed beleeft,graag gelezen. | |
| voske: | Dinsdag, november 06, 2018 17:10 |
| Dit veroorzaakt wel weer een beetje deining in mijn denken. | |
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 november 2018 | ||
| Thema's: | ||