Ze zit in de zetel, heel alleen
elke dag en elk uur tv kijken
ze gaat nergens heen
ooit zal ze eenzaam lijken
Ze voelt zich verdrietig en bang
ze wilt eens vrienden over de vloer
maar dat heeft ze nog nooit gehad, of toch niet lang
maar voor kort scheelde haar dat geen moer
Maar nu zit ze daar, de hele dag
ze heeft in weken geen één mens gezien
uit haar ogen tranen, in plaats van een brede lach
ze zou iets kunnen doen, misschien
Ze zit daar maar, voor haar uit te staren
de ramen kennen haar al van buiten
zal ze dit nog kunnen volhouden, vele jaren
of zal ze de boeken ooit eens sluiten
Ze zou beter eens onder de mensen komen
weggaan van huis
dat is waar ze al zolang ligt van te dromen
dan is ze eindelijk eens niet alleen thuis
(niet biografisch, niet over iemand anders
maar over het thema: eenzaamheid)
