Het zwarte moeras
het zwarte moeras
ik ken de
witte wieven en
het zachte gepruttel
van het gas uit
het zwarte moeras
de vage zuchten
van oude bomen
als de wind is
gaan liggen en takken
vrij kunnen dromen
toch is in de jaren
het donker verdiept
omdat onbereikbaar
bezit heeft genomen van
ruimte ten koste van licht
waar vroeger het bos
zich transparant opende
met oplichtende plekken
en spiegelende vennen
dreigt de woeker van groei
het recht van de sterkste
in entropie van de eenvoud
overheerst de harmonie
der soorten door hun
verstikkende aanwezigheid
wil melker
23/11/2018
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Vrijdag, november 23, 2018 11:46 |
| oprukkende exoten , helaas ook natuur , die het aloude verdrijven de witte wieven ten spijt th |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, november 23, 2018 09:23 |
| Het recht van de sterkste is altijd nog de natuur die te pas en te onpas haar ding doet zich niet storend aan witte wieven. Mooi de natuur verwoordt Wil. Zonnige groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2018 | ||
| Thema's: | ||