waar altijd ik zal zijn
een geweeklaag uit altijd heilige hoogtes
- zou dat kunnen ? – en mijn knarsende gebeden
die zich eisend in jouw almacht boren
steeds met een zuchtend amen als refrein
ik besef dan in mijn hart bloemen groeien uit bloed
en tel vanaf nu reeds ontbottende dagen
terwijl jij mij vraagt of ik moet gaan
- gaan moet ik niet, antwoord ik, ik moet rennen
een zee van mijn tranen voelt zich in dit duister thuis
ook al ben ik twee wildvreemde die zich omarmen
- waarmee ik zeggen wil dat ik veel geleerd heb
en toch veel te weinig vergeten ben -
wat verder nog komt is mij welkom
zoals de spraak de taal de aarde
en ook het landschap waarvan ik je vraag
er niet over te struikelen [behalve misschien dansend]
waar altijd ik zal zijn, is ook het eeuwige verlangen
en waar ik ben, blijft altijd mijn herinneren
sunset 23-12-2018
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, december 23, 2018 22:25 |
| Gerardo, waterval, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en een heel vredige zondagavond. Genegen groet, |
|
| waterval: | Zondag, december 23, 2018 16:28 |
| héél erg mooi geschreven, hoe zoet kan de herinnering zijn... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
| Gerardo: | Zondag, december 23, 2018 13:40 |
| Fraai verlangen. | |
