Geen meer
Ik ben niet meer die ik ooit was.
Ik herken mezelf niet meer. Ogen vol verdriet,een hart vol tranen.
Geen stralen meer, alleen leegte.
Een niets. Gebroken,duizende stukken, onherstelbaar in een hoopje op de grond.
Wat eens zo mooi was ,is verdwenen in het niets.
Gelogen, bedrogen, gekraakt.
Een schim. Een geest. Een gedachte van ooit geweest.
Niets schiet er nog over.
Slapen, ogen dicht, een traan rolt over een want. Nooit meer wakker worden, nooit meer pijn. Nooit meer zal ik nog dezelfde zijn. Wat eens zo mooi was, is niet meer.
Ik herken mezelf niet meer. Ogen vol verdriet,een hart vol tranen.
Geen stralen meer, alleen leegte.
Een niets. Gebroken,duizende stukken, onherstelbaar in een hoopje op de grond.
Wat eens zo mooi was ,is verdwenen in het niets.
Gelogen, bedrogen, gekraakt.
Een schim. Een geest. Een gedachte van ooit geweest.
Niets schiet er nog over.
Slapen, ogen dicht, een traan rolt over een want. Nooit meer wakker worden, nooit meer pijn. Nooit meer zal ik nog dezelfde zijn. Wat eens zo mooi was, is niet meer.
Over dit gedicht
| Auteur: mysterious | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 januari 2019 | ||
| Thema's: | ||