tot waar licht ons verstopt
wij balanceren op eerste zonnestralen
in een ophanging van lichtbalken
haarfijn gesponnen door kieren lamellen
niet helemaal open, niet helemaal dicht
jij vraagt mij hoeveel strepen
er zwemmen in onze ogen
die zich opmaken te kijken
zonder reeds werkelijk iets te zien
barnsteenkleurig kaderen beelden
die ons vinden in blinkend licht
van zuid naar zuid stralend
tot elk duister zwicht
contouren lijken gesuikerd
onder de naad van wimpers
groeit de stoel uit de schaduw
lichten het bed en vingers wit op
en nog stopt niet het vergelijken:
jouw ogen, jouw mond en je lach
zijn als het masker van nachten
tot ver voorbij grenzen van ruimtes
tot waar licht ons verstopt
sunset 15-01-2019
