jij trekt mij in jouw armen
hier is jouw lijf
dieper dan elk denken
wijl regen druppelt
van te natte twijgen
en er serene stilte heerst
schreeuwt er verwarring in mijn hoofd
en brandt zich in;
waar wij in liefde samen liggen
blijft zacht ons teder zwijgen
en zoek ik scherven van de zomers
voor ‘t huis dat ik nog bouwen wil
maar jij grijpt mij in nachtelijke ruimte
en trekt mij in jouw armen
uit angst dat mij de dood
toch nog zal krijgen
sunset 16-01-2019
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, januari 18, 2019 06:07 |
| Gerardo, Avr, waterval, Dank jullie voor jullie lezen en waarderen en nog een heel liefdevolle vrijdag. Warme genegen groet, |
|
| waterval: | Woensdag, januari 16, 2019 15:59 |
| zo mooi... groetjes, van ~~~waterval~~~ |
|
| Avr: | Woensdag, januari 16, 2019 14:30 |
| Een liefdevol gebaar! Mooi, beeldend liefdesgedicht! | |
| Gerardo: | Woensdag, januari 16, 2019 14:28 |
| Liefde en dood wel heel dicht bij elkaar. | |
