De Dageraad...
De Dageraad...
De dageraad veinst mijn helderheid
vol dode dromen en leugenachtige beloften.
De nacht vloekt inwendig voor de verloren strijd,
ook nu sterft de donkere gedachten in haar zwarte schoot.
Zienderogen schenkt de tijd haar herinneringen aan het verleden,
maar zoals een vergeten dichter neem ik vrede met de dag
die komen zal, mijn afwezige woorden niet te na gesproken.
In de morgendauw neem ik afscheid van het duister,
aanroep de engel die pas verdwenen is
en dop mijn boterham tussen het lezen van de overlijdens door
in veel te slappe koffie...
esteban 12/02/2019
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Dinsdag, februari 12, 2019 21:28 |
| Een engel verlaat je nooit al voel hem niet is hij toch bij jou soms is die op de achtergrond om er te zijn als je hem echt nodig hebt |
|
| voske: | Dinsdag, februari 12, 2019 18:13 |
| Smakelijk. | |
| teun hoek: | Dinsdag, februari 12, 2019 17:48 |
| erg eenzaam h gr th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2019 | ||
| Thema's: | ||