Onze eigen weg gaan
ik laat je vallen
dat komt hard aan
we moeten
ieder
onze eigen weggaan
we hebben veel
van elkaar genoten
mochten er voor elkaar zijn
maar ik weet van mezelf
als ik blijf
doe ik je pijn
mijn domheid zal je opbreken
ook al weet je
iedereen zo z'n gebreken
ook al kijk je daar nu doorheen
ooit voel je je daardoor alleen
ik ben niet zo'n denker als jij
ben slechts gefascineerd
door wat je allemaal zei
die wijsheid
en dat ga ik missen
want ik ben je kwijt
we zullen vast nog wel praten
nu leven we langs elkaar
ooit zul je mijn keuze waarderen
geloof me maar...
dat komt hard aan
we moeten
ieder
onze eigen weggaan
we hebben veel
van elkaar genoten
mochten er voor elkaar zijn
maar ik weet van mezelf
als ik blijf
doe ik je pijn
mijn domheid zal je opbreken
ook al weet je
iedereen zo z'n gebreken
ook al kijk je daar nu doorheen
ooit voel je je daardoor alleen
ik ben niet zo'n denker als jij
ben slechts gefascineerd
door wat je allemaal zei
die wijsheid
en dat ga ik missen
want ik ben je kwijt
we zullen vast nog wel praten
nu leven we langs elkaar
ooit zul je mijn keuze waarderen
geloof me maar...
Reacties op dit gedicht
| why love?: | Zaterdag, december 30, 2006 20:44 |
| hm .. soms is het inderdaad beter .. ik heb een gedicht met dezelfde titel , maar dan in het engels! mischien heb je er wat aan ! sterkte | |
| Johan Bovyn: | Zondag, juli 21, 2002 08:18 |
| Soms kan een gedicht een kussen zijn om iemand als een steen te laten op vallen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: iskobar | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 30 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||