Ze
Wit. Jah, wit dat was je kleur.
Onbeschoft, onvervuild en onbevangen onschuld. Een nieuw begin keer op keer. Het begin en het einde, een leven vol leer.
Hoezo wit geen kleur? Excuseer meneer? Het is symbool van dromen, van eeuwige jeugd en puurlijke geur!
Bron. Kleur. Diep.
Blauw, ja blauw. Zo zal je je tonen. Tussen dromend hemels en diep royaal, met een warme toets van warme kolken. Geen wonder dat je trots bent op je blonde lokken en blauwe ogen, de perfecte middenmoot. Gedistingueerd en groot. Toch afstandelijk toegankelijk. Sterk en stevig in de schoenen, een tikkeltje paars of appblauw, een mysterie van ieders recht. Een passe-partout, een distingué, zoals m'n zegt.
Paars zegt u? Maar dat gaat al zo richting rood enzo. En oranje en geel... Oei oei van het schreeuwerige teveel. Maar ja .. Ook dat ben jij. De twijfel van het leven, de angst voor zo ontrouw. De warmte je droom van pure liefde, de oranje gloed van melancholische dachten, de zon voor donker en dauw. Echte vriendschap amper verstaan, verschoten agressie uit onmacht alle angsten laten gaan. Pure emotie, verstikkend verlangen en bloed dat stroomt als uit een hart doorboort, de pijnlijke tergende daden van menig voorziene daad of woord.
Maar .. Waarom twijfel je lieve Weegschaal. Je bent van alle kleuren thuis.
Venus, ja Venus was haar naam.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Davy Ghysels | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2019 | ||
| Thema's: | ||