Het einde van de nacht...


We speelden met de herinneringen,
liefde en verliefd zijn.
Het ging om dagen en een nacht.
Twee mensen die iemand waren,
anders, maar met het geluk er middenin.
We hebben gezien, ieder uur van elkander
waren van blijdschap vervuld.

Nu speel ik hoofdschuddend solitair
en zoek vertier tussen de vervloekten.
Laat het licht schijnen op zij die achterblijven,
ontmant en spartelend tot in de verlossende morgen.
Ik begrijp niet langer het verdriet
dat jouw naam scandeert
maar kam uitzinnig mijn haren met jouw borstel.

Ik, ik wentel me in de argwaan van het leven,
van de alledaagsheid van haar absentie
tot ik van waanzin in mijn eigen ellebogen bijt.
Zo neigt mijn hoogmoed naar zelfbeklag
zoals de haren in de borstel naar kaalheid.
Ik ben waarlijk en waarachtig mijn verstand verloren
nog voor de haan een eerste keer heeft gekraaid...



esteban 14/02/2019