De halmen weende
Toen het water onze dorst verzadigde in het veld vol koren, waar jij mijn schouder zachtjes beroerde met de vingers van jouw linker hand.
De halmen weende toen je mij verliet en de specht schreide jouw naam, ik hoorde het toch zeker.
Langs wortels die het hart verankerde in mijn borst waar nu een leegte heerst en de vlam van lief hebben doofde.
Vaak vond ik je terug in kamers van gedachte en weerspiegelingen van winkelruiten.
Ik wist het zeker, Jij zult mij nooit verlaten.
De halmen weende toen je mij verliet en de specht schreide jouw naam, ik hoorde het toch zeker.
Langs wortels die het hart verankerde in mijn borst waar nu een leegte heerst en de vlam van lief hebben doofde.
Vaak vond ik je terug in kamers van gedachte en weerspiegelingen van winkelruiten.
Ik wist het zeker, Jij zult mij nooit verlaten.
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, februari 15, 2019 12:56 |
| sterkte | |
| teun hoek: | Vrijdag, februari 15, 2019 12:15 |
| veel sterkte gemis is diep enige herinnering kan troosten th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: nr 4 | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 15 februari 2019 | ||
| Thema's: | ||