Als vrienden lopen we naast elkaar..
kan het niet helpen dat ik soms nog staar.
Het is ongemakkelijk maar fijn,
om toch samen weer eens op pad te zijn.
Het gesprek loopt wel met onze vlotte gebabbel,
terwijl ik soms aan mijn lip knabbel.
Na verloop vraag ik je toch naar haar,
en de nadenk rimpel is daar.
Je kijkt me aan, je twijfel zegt genoeg,
ik wil het weten, kom voor de boeg.
Langzaamaan raap ik de woorden bij elkaar,
jullie zijn opnieuw weer een pril paar.
Woord voor woord doet immens zeer..
de pijn is met windkracht 10 deze keer.
Het voelt alsof mijn hart eruit gerukt wordt,
alsof ik door de grond heen stort.
Mijn tranen en woede komen als een storm,
frustratie en machteloosheid is enorm.
Ik praat tegen je maar je negeert mij maar,
je kijkt ergens heen maar waar?
Bereik je niet meer en verlies mezelf in verdriet,
de pijn is nog erger dan toen je mij verliet.
Verdronken in mijn eigen tranen loop ik weg,
dag is het laatste wat je zeg.