De eigenzinnige liefde...
De eigenzinnige liefde…
In diepe eenvoud bemint
ze de vergeving der gedachten.
Ik probeer te vluchten van het hijgen,
te vroeg zal ze niet komen,
maar te laat zijn wij de verdoemden.
Haar handen rond mijn nek,
terwijl ze langzaam knijpt
vind ze de trap in mijn hoofd
die leidt naar de zee.
Ik hoor de meeuwen in de verte
en trompetten en violen
ergens in de kamer.
Wees nu maar sterk mijn liefste
deze nacht wervelt om ons heen
als een slang in het paradijs,
want straks bespelen we het lichaam
met trommels en een fluit
en de hele reutemeteut.
Zo vertellen ons de geschriften
in drie verschillende talen…
esteban 18/02/2019
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 februari 2019 | ||
| Thema's: | ||