Proper
Met elke leugen
Raak ik de waarheid aan
Als een vaatdoek
Die te lang
In de gootsteen heeft gelegen
Ik kom hier niet vaak
En als ik hier kom
Dan kom ik nooit gelegen
Het vuil hoopt zicht op
Achter onbewogen vaat
Er is een kern van schoonheid
Die hier achter gelegen gaat
Maar in de kern
Huist een smerigheid
Die onaangeraakt
Op het aanrecht staat
Ik ben de man
Die de vaat plaats
En de crime-scene
Onaangeraakt
Achter laat
Onaangedaan
Achter mij laat
Het is te vies
Om aan te raken
Het was ooit schoon
Maar nu
Niet meer schoon te maken
Raak ik de waarheid aan
Als een vaatdoek
Die te lang
In de gootsteen heeft gelegen
Ik kom hier niet vaak
En als ik hier kom
Dan kom ik nooit gelegen
Het vuil hoopt zicht op
Achter onbewogen vaat
Er is een kern van schoonheid
Die hier achter gelegen gaat
Maar in de kern
Huist een smerigheid
Die onaangeraakt
Op het aanrecht staat
Ik ben de man
Die de vaat plaats
En de crime-scene
Onaangeraakt
Achter laat
Onaangedaan
Achter mij laat
Het is te vies
Om aan te raken
Het was ooit schoon
Maar nu
Niet meer schoon te maken
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, februari 22, 2019 16:31 |
| zo | |
| voske: | Vrijdag, februari 22, 2019 15:11 |
| Mooi aangesneden. | |
| Aquarel: | Vrijdag, februari 22, 2019 12:58 |
| Wat erg, om geen hoop meer te koesteren dat de kern ooit weer schoon zal zijn. Ik wens je toch toe dat voorbij de leugens er een nieuwe weg naar helderheid zal komen. Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Vrijdag, februari 22, 2019 11:53 |
| heftig th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Boroy | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2019 | ||
| Thema's: | ||