De last van Atlas
De zon schijnt
En in haar licht
Is er veel wat verdwijnt
Mijn zorgen hebben minder gewicht
Schouders ontspannen
Mijn hoofd niet langer overvol
Negativiteit wordt verbannen
Berusting in mijn rol
Alles wat ik ben
Alles wat ik was
Is genoeg, maar ik beken
Ik ben geen Atlas
Je kunt nog steeds op mij bouwen
Ik ben en blijf jouw rots
Mijn kracht kun je vertrouwen
Vergeef mij mijn trots
Zelfs Atlas moest verzaken
Ondanks zijn onuitputtelijke kracht
De boodschap hieruit op te maken
De relativiteit van macht
Omstandigheden verheffen
Omstandigheden verlagen
En pas nu kan ik beseffen
Hoe ik werd verslagen
Op mijn gemoed
Drukt de hemel zwaar
Zoveel zijn er goed
Maar geen zoals haar
Dus draag ik mijn lasten
Stoïcijns in mijn strijd
Handen die reikend tasten
Ontsluier de werkelijkheid
Zodat ik haar vinden kan
De wereld torsend op mijn rug
De hemel dragend als jouw man
Ik wil naar dat verleden terug
En in haar licht
Is er veel wat verdwijnt
Mijn zorgen hebben minder gewicht
Schouders ontspannen
Mijn hoofd niet langer overvol
Negativiteit wordt verbannen
Berusting in mijn rol
Alles wat ik ben
Alles wat ik was
Is genoeg, maar ik beken
Ik ben geen Atlas
Je kunt nog steeds op mij bouwen
Ik ben en blijf jouw rots
Mijn kracht kun je vertrouwen
Vergeef mij mijn trots
Zelfs Atlas moest verzaken
Ondanks zijn onuitputtelijke kracht
De boodschap hieruit op te maken
De relativiteit van macht
Omstandigheden verheffen
Omstandigheden verlagen
En pas nu kan ik beseffen
Hoe ik werd verslagen
Op mijn gemoed
Drukt de hemel zwaar
Zoveel zijn er goed
Maar geen zoals haar
Dus draag ik mijn lasten
Stoïcijns in mijn strijd
Handen die reikend tasten
Ontsluier de werkelijkheid
Zodat ik haar vinden kan
De wereld torsend op mijn rug
De hemel dragend als jouw man
Ik wil naar dat verleden terug
Over dit gedicht
| Auteur: Pathos | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 februari 2019 | ||
| Thema's: | ||