ik wil niet langer wachten
de zon bijvoorbeeld, daaraan moet jij je overgeven
met mijn buik bloot onder haar
eet ik voorlopig sneeuw
voor ’t frisse, koele
en ook omdat het tussen tanden knarst
sneeuw buigt de bomen
en vliegtuigen doorkruizen hemel
knallen volgen enkele seconden later
wat raar, denk ik, en luister naar
het dier dat zachtjes kraait
- een knorhoen of een aanverwante -
de beek beluister ‘k nauwgezet
daarlangs trekken de mensen banen
in een spektakel dat de wereld draaiend houdt
ik hou van hun patronen die zij kleuren
en van hun vreugde bij hun ogenschijnlijk dwalen
ik denk aan elk verlangen
en weet dat ergens daar jij bent
jouw levenspaden gebeiteld in de stammen
zodat ik hen ook later kan betrachten
want één der paden gaan wij samen
onder de zon waaraan wij ons
met graagte overgeven, met blote lijven
ik wil niet langer wachten
sunset 16-03-2019
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2019 | ||
| Thema's: | ||