In de kleine kleedkamer
worden zijn rimpels gecamoufleerd
door de nauwkeurige handen
van de schminkster
De grijze haren
verdoezeld door een pruik.
En aandachtig leest hij,
nog voor een laatste keer de sketches
Daar staat hij,
omarmd door de schijnwerpers.
Die hem de kracht schenken
van het vertrouwen in het publiek.
Zijn eerste woorden
die uit zijn mond komen zijn
haast onhoorbaar.
Omdat zijn verdriet groot en onzichtbaar is.
Als donderslagen vervullen ze de zaal.
"Ik ben een lachende clown
die stil en ongedwongen
huilt in mijn hart"
En het doek valt neer.
Precies getimed met zijn heengaan.
En hij zet zijn one man show verder
op de wolken voor het dode publiek.
(Opgedragen aan Toon Hermans zodat geen mens hem vegeten kan.)
Toon wees ook in dit land een ster in al je eenvoud.