Ik zeg: liefde... Er zijn woorden die solide lijken,
terwijl andere vergaan tussen je vingers.
Eenzaamheid. Of: angst. Woorden,wij kunnen woorden kiezen, en dan opbergen in het gedicht
als in een doosje. Maar niet verbergen. Ze blijven hangen in de lucht, onzichtbaar, als hadden ze de klank niet nodig waarmee wij ze zeggen.

Maar nu: de uitwerking van woorden. Hun draaien
in ons hoofd, en door de aderen, tot aan de kern:
het hart. Een ander woord waarmee wij zeggen:
Liefde. Maar ik spreek niet van synoniemen; trouwens, er zijn woorden die het tegendeel verbergen van wat zij bedoelen, en hen kent slechts hij die liefheeft, zo
het leven hem niet weggevoerd heeft langs verwarde wegen.

Ik heb je lief. Ik zou ook kunnen zeggen: de eenzaaamheid
waarmee ik van je houd, of ook: de angst je lief te hebben. uitgaand
van een woord kan iemand alles maken, op een bladzij,
als dat wat daar staat maar een gedicht is Onderwijl
leiden die woorden mij naar jou, anders gezegd:
Zij doen jou leven 'in' die woorden. Juist daarom
is alles één: Liefde, eenzaamheid,angst

... en zelfs het leven, wat, ook dat, een woord is.