Mars, Venus
ik leef in jou
jij bent mij landschap
van weiden vol rode papavers
ik kijk je diep in d’ ogen
waarin een rest van maan
’s nachts kan ik nimmer slapen
luister enkel slechts jouw adem
soms zacht en dan weer luider
net als het bonzen onzer harten
in onze naakte lijven
jij zalft mij
droogt met je haar mijn tranen
en in mijn armen
maak ik jou Maria;
een zeemeermin
jij houdt van mij, lieft mij
ik vind mij in jouw diepste blauw
als jij mijn Mars verlaat
dan wordt mijn lichaam doof
en ademloos duik ik weer op uit Venus
sunset 22-03-2019
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 22 maart 2019 | ||
| Thema's: | ||