No news from the Western frontier...
No news from the Western frontier...
Herinneringen, herinneringen,
mijn zieleroerselen doorboren de kwaaie stilte.
Betraande ogen gericht op onwerkelijke dingen.
Dode ouders bange blikken in angst achtergebleven.
De wereld vervloekte de teruggekeerden,
maar laten we naar huis gaan, naar de toekomst, naar het heden.
Laat ons, laat ons zonder zorgen zonder pijn en zonder morgen
waarop we wachten onze laatste adem schenken
aan de nieuwe generatie mensen.
Want geen nieuws is goed nieuws
plachten we te zeggen
tegen zij die achterbleven in een ver verleden...
esteban 2 april 2019
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Woensdag, april 03, 2019 20:22 |
| Bijna als een arena...waarin het verleden de achtervolging inzet...of juist het omgekeerde. En die cirkel blijft rond en ronddraaien, want kijk en blijf heel lang nakijken...herinneringen worden spoken. Sterk rakend geschreven! |
|
| september: | Dinsdag, april 02, 2019 19:10 |
| Prachtig Esteban. Een roerend en beroerend gedicht over diepe eenzaamheid. Intens en indringend in het droeve komt het voelbare en nestelt in respectvolle stilte. Bewogen. | |
| windwhisper: | Dinsdag, april 02, 2019 18:32 |
| er staan tranen in mijnogen en ik slik de brok in mijn keel weg |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 april 2019 | ||
| Thema's: | ||