nu, daar de klank van 't laken
ons ritselen zoekt
tem ik het luide kloppen van mijn hart
adem traag, donker licht
en denk mij jou in het tastten
met zacht lippende vingertopjes
verzink ik en ver-inner
als getijdesteen en verenkind
[jij weet toch nog
dat wij slechts schemerend leven]
vergeef en toch riskeer
het zwijgen van mijn mond
in het weke van jouw warme lijf
neigt dieper zich mijn hoofd
naar jouw hof van Eden
de maan hier boven ons
glimlacht reeds
naar een nieuwe zomer
sunset 11-04-2019