het ontrwaken van lentedag
een nacht zonder sterren
komt door de avondlijke deur
sluipt op nevelwolken
naar beneden
de gouden hemelladder
die ons over kronen van bomen draagt
leunt vergeten tegen een eik
engelen gaan niet meer op en af
slechts zwarte kraaien en een enkele raaf
zitten op vers omgeploegde aarde
speuren eenogig in het rond
zij onderscheiden waarheid van leugen
in de ochtend duikt de hemel, van oost naar west
onder in een schuchter teer-zacht rozerood
waarin de zon haar haren kamt
water lijkt als uit blauw glas
verrukt luisteren vogels
naar het ontwaken van deze lentedag
nu het licht overuren maakt
sunset 15-04-2019
