Zondige tijd...
Zondige tijd...
De kerktorens branden angstige klokken,
de heiligen zwegen elk op hun manier.
Het rijk der hoogmoed aan het wankelen.
Herhalingen in de stilte,
bijna een perfect geheel.
Twee, drie die het zich herinnerden
vanaf dag één - verloren.
De woorden stonden scheef (geschreven)
alsof het leven zichzelf met vuur had omgeven,
mijn verdriet kende geen gelijke deze keer.
Jaartallen werden genegeerd, dagenlang
dachten we in radeloze uren, vertelsels en ontkenning.
Handen diep gevouwen na de allerlaatste dienst,
aanbidden werd niet getolereerd...
esteban 16 April 2019
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2019 | ||
| Thema's: | ||