Banger...


Ik kwam weer mezelf tegen,
weer mezelf tegen.
Maar veel verder dan gisteren
zo rond kwart voor negen geraakte ik niet.
Ik liep in mezelf te praten,
mezelf te haten,
want gisteren zo rond kwart voor negen
had jij me ondertussen verlaten.

Ik lachte mezelf uit en voelde niet
hoe slecht en angstig mijn lachen ging door merg en bot.
Je huilde, schopte en sloeg op muur en deuren
al onze valse dromen kapot.
Nu klop ik aan bij lege huizen,
want waar een ander mee te koop mag lopen
krijg ik zelfs niet meer aan de straatstenen verkocht.
En jij zal altijd wel jezelf blijven, jezelf zijn
maar voor mij word het steeds opnieuw kwart voor negen.
Was nu maar gebleven, alstublieft, ja toch?

Kwam ik nu een beetje later en bleef jij wat langer,
maar tussen blijven en weggaan was er geen verschil meer.
Dus koos jij ervoor om niet meer te wachten bij het water.
Ik was verloren en zag hoe onze wereld stervende was,
maar dood en liefdesloos koos jij voor de nieuwe morgen.
Ja, zonder ik deze keer. Open wonden door de tijd gestaakt,
het maakt mij alleen nog banger, angstiger,
want wat blijft er nu nog over hier bij mij?
Drie kruisjes op een kalender vol naakt,
een uurwerk stilgevallen op kwart voor negen
en eeuwigdurende eenzaamheid in dit uitzichtloze leven...


esteban 18 April 2019