en in de knop gebroken
hoe 'k jullie hoor
en zie
in het bespringen van het land
met schuimende
opengesperde muilen
hoe jullie alles grijpen
en toch zijn jullie
één
alleen maar water
zoutig
vergaan
in minimale tijd
en ondanks dat
toch onvergankelijk
jullie, golven
wij het water
miljoenen tranen
droefheid en geluk
waarin 'k verhalen
steeds kan horen
die over koppen schuim
voor eeuwig rollen
- zelf ruis ik als de zee
herinner mij
het altijd golven
[en meeuwen krijsen
storten zich
op dat wat wij
aan land gebracht
en in de knop gebroken]
sunset 24-04-2019
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, april 25, 2019 13:39 |
| claire vanfleteren, Dank voor je lezen en reageren en een heel vredevolle donderdagnamiddag verder. Warme groetende genegenheid, |
|
| claire vanfleteren: | Woensdag, april 24, 2019 13:55 |
| Mooi geschreven Sunset, maar de aanslag was toch een golf die tegen een enorme rots gebotst is, zo hard zo zielig. Jij schrijft bijzonder mooi! |
|
| sunset: | Woensdag, april 24, 2019 12:09 |
| Aquarel, helemaal goed voorgesteld. Dank je voor je lezen en waarderen en geniet van een heel liefdevolle woensdag. Warme genegen groet, |
|
| Aquarel: | Woensdag, april 24, 2019 10:33 |
| Ik stel me zo voor dat wij als druppels water zijn, die samen een zee van mensen vormen. Ik vind het erg mooi geschreven. Liefs, Aquarel |
|
