Donker
Op de terugweg naar de duisternis hou jij me vast.
Je armen om me heen brengen me tot een rustige plek.
Maar de weg wordt donkerder en ik voel dat je loslaat.
Opnieuw in het duister.
Laat me niet alleen.
Je armen om me heen brengen me tot een rustige plek.
Maar de weg wordt donkerder en ik voel dat je loslaat.
Opnieuw in het duister.
Laat me niet alleen.
Reacties op dit gedicht
| Gerardo: | Vrijdag, mei 03, 2019 10:16 |
| Vasthouden. | |
| Aquarel: | Vrijdag, mei 03, 2019 08:54 |
| Gevoel van afhankelijkheid bekruipt me in dit gedicht. Afhankelijk van of die ander jou vasthoudt. Probeer ook jezelf bij te sturen, strek steeds jouw armen naar het licht. En ja, ook eens met de mooie reactie van Voske. Liefs, Aquarel |
|
| voske: | Donderdag, mei 02, 2019 23:06 |
| Zaklantaarn? Je moet geloven dat het telkens weer licht wordt, dat maakt je minder bang in het duister. | |
| Clarice: | Donderdag, mei 02, 2019 22:18 |
| Misschien moet je zelf dan meer vasthouden i.p.v. te denken dat je het wel zal redden, want anders laat je met 2 los. En misschien laat men je los opdat je juist meer zou vasthouden. We zijn soms erg tegenstrijdig. Veel sterkte, gts Clarice |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kim728 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 mei 2019 | ||
| Thema's: | ||