holografische selfie
holografische selfie
onrustig zoekt zij in haar handtas
waar talloze sterren imploderen
die gemakshalve maar samenklonteren
tot één onmetelijk zwart gat
waar donkere dromen en antimaterie
zich beraden op een volgende onthulling
om zwijgzame potentaten tot een
megalomane bekentenis te dwingen
dan zijn er nog de altijd krioelende
prehistorische hagedissen die de hele
inhoud tot één klitterige bende maken
en zij maar graaien en rommelen
in haar tas totdat ze eindelijk haar
holografische selfie te pakken heeft
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, juli 08, 2019 12:44 |
| Sterk, heel sterk. Een gedicht om meermaals te lezen. Veel inhoud en in de vorm bijzonder goed. | |
| Avr: | Maandag, juli 08, 2019 09:51 |
| Men heeft het nu al over een toekomstige technologische wonderwereld. In Amerika kan men al gechipte, ongeoorloofde afwezige leerlingen terugvinden. De techniek staat voor alles. Maar of men dan ook met alles blij moet zijn! Mooi, gedicht! | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 juli 2019 | ||
| Thema's: | ||