ballade van een leven
ik ween, ween mij
van klokkentorens
ontruk de zon laag na laag
en werelddagen
breken op mijn hoofd
ik vlieg en verscheur
mijn klaagliederen
hoor hoe nacht-ontvlucht
het uur van mijn geboorte
nog steeds uitstervende klinkt
binnen ben ik, en ook buiten
ben zelfs mijn eigen bloed
dat in mijn wieg reeds stond
geen leugen drijft mij
in onschuldige slaap
al zadelt schemering mij op
met spoorloos windgemaal
en voorgekauwde woorden
waaraan ‘k mij tracht te laven
als aan wat lege vrouwenborsten
vecht ik tot in het graf
met doorgedraaide wereld
die in de avond zinkt
en in de ochtend gaat
belicht en onbekraaid
het schild en zwaard
hangen belangeloos
in schaduw van de tijd
waarin ik bitter ween
en onder het slaan van uren
verlies ik elk vertrouwen
draag leven en de liefde
voor immer weer terug
sunset 19-07-2019
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, juli 20, 2019 18:00 |
| Clarice, Dank je voor je lezen en treffend reageren en geniet van een heel liefdevolle zaterdagnamiddag. Warme genegen groet, |
|
| Clarice: | Vrijdag, juli 19, 2019 21:00 |
| Mooi geschreven, Sunset, ontreddering alom. Zoals men zich soms kan voelen. Veel sterkte, gts Clarice | |
