ook al is die niet de hunne
in mij draag ik blauwe landschappen
verten, niets dan verten en weelderige wouden
wanneer ik mij aan de stad terug geef
aan zijn volle straten, de lantarens
en rondzwervende katten
de huidige grijs-zwarte hemel,
ondanks alle dreigingen, is mooi
met zijn melancholie van wolkenbergen
en ik zou niet weten wat mij weerhoudt
hem lief te hebben
de stille ochtenden zonder T.V.
met blik in het halfduister van straten
waar sterren die nooit vergeten
het uitspansel samen houden
zelfs wanneer dagen
droefheid verbergen
ook al is die niet de hunne
sunset 20-07-2019
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, juli 20, 2019 22:53 |
| Clarice, Dank je voor je lezen en uitgebreid reageren en geniet verder van een rustige zaterdagavond. Warme groetende genegenheid, |
|
| Clarice: | Zaterdag, juli 20, 2019 21:44 |
| Mooi gedicht, Sunset, we dragen helaas ook veel van alle vorige dagen mee (ook in goede zin) en de dag is soms ook overschaduwd door zorgen over de toekomst (of soms zijn we ook blij als we naar iets positief kunnen uitkijken). De dag is dus nooit neutraal of een echt wit blad. Gts, Clarice |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2019 | ||
| Thema's: | ||