eeuwig in tijd
des lippen dwang
brengen bergen aan 't wankelen
het zwart laait op
ogen-knipperend in oneindigheid die
eeuwig in tijd
omwaaien momenten
de mens, zelden dansend
't bescheiden geluk
lucht wordt verbrand
zelfs in het heetst van tijden
blijft water glanzend duister
enkel de bodem wordt matter
kaarsen laten stenen wenen
wijl 't leven bladert door zijn boek
vermengt hij licht
om dood voor even te kleden
sunset 01-08-2019
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 01 augustus 2019 | ||
| Thema's: | ||