Zomerbos
Ik zie de bomen niet meer.
En waar het licht was
vallen hun schaduwen om mij
heen in het gras.
Alleen in het gras kan ik
slechts blind staren.
Ik zie haar niet. Haar beeltenis
is mijn geestelijk ervaren.
Mijn hart voelt zich verloren
in dit seizoen van het licht.
Een bos van hoge stammen omsluiten
mijn wezen. En brengen mij uit
mijn evenwicht.
Ik ben een ontwortelde
die haar beeltenis wil bewaren.
Gevangen in een zomerbos
ontdek ik hiervan de gevaren.
En waar het licht was
vallen hun schaduwen om mij
heen in het gras.
Alleen in het gras kan ik
slechts blind staren.
Ik zie haar niet. Haar beeltenis
is mijn geestelijk ervaren.
Mijn hart voelt zich verloren
in dit seizoen van het licht.
Een bos van hoge stammen omsluiten
mijn wezen. En brengen mij uit
mijn evenwicht.
Ik ben een ontwortelde
die haar beeltenis wil bewaren.
Gevangen in een zomerbos
ontdek ik hiervan de gevaren.
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Dinsdag, augustus 13, 2019 15:47 |
| Bijzonder mooi jouw gevoel bij het zomerbos. Wens je alle goeds Willem en een fijne middag. Anneke |
|
| Gerardo: | Dinsdag, augustus 13, 2019 11:42 |
| triestig dicht | |
| teun hoek: | Dinsdag, augustus 13, 2019 11:39 |
| unheimisch gevoel, sterkte th | |
| Hans Winter: | Dinsdag, augustus 13, 2019 10:54 |
| 'in een donker woud verloren' begon lang geleden Dante zijn reis, op geleide, want dat kon, wie weet kom je hem er eens wederzijds vertrouwd mede tegen. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 augustus 2019 | ||
| Thema's: | ||