en wij kussen ons
toen wij sterren
in het donkere woud zochten
vonden wij hen zwijgend
vonden hen
kopje over in bomen hangend
wij gaan hand in hand, liefste
wij beiden
door het bos
jij en ik
waterblauw lachen
sluipt zacht over de veldweg die wij nemen
en bij een hut aan het meer
vraag jij nachtegalen naar hun liederen
en zij zingen
zingen jou toe
in een reeds lang uitgestorven taal
en wij kussen ons,
eindeloos
juist omwille zwoele zomernachten
sunset 28-08-2019
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 28 augustus 2019 | ||
| Thema's: | ||