het meeste mis ik steeds jou
mijn dromen wiegen mij
niet snel in slaap
wanneer ik mij bedek
met boomschors
mis ik de blues
het lachen
en lichtvoetige met jou
[maar wat ik ooit het meest missen zal
ben jij
dat zweer ik]
al droom ik soms
dat ik mezelf ontvlucht
weerhoudt mij toch
een hemel die strak blauw is
wenden mijn gedachten
zich telkens weer
naar weelderige groene zomerheuvels
zo lang
tot zij sneeuwbedekt zijn!
[zelf begin ik altijd pas na het uitroepteken]
sunset 01-09-2019
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, september 02, 2019 09:03 |
| :) Dank je voor je lezen en het een mooi gedicht vinden en geniet van een heel liefdevolle maandag. Warme genegen vriendengroet, |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Zondag, september 01, 2019 23:13 |
| als dat ook nog eens op papier komt, dat wat er gebeurt na het uitroepteken! mooi gedicht |
|
